28 December, 2016

Tewas, kalah lagi

Bismillahirrahmanirrahim

Assalamualaikum! Hari ini masuk minggu ke tiga Iza sedang menjalani latihan industri di UPM, Serdang, Selangor. Tapi Iza bukanlah nak cerita pasal sesi praktikal ni… Tentunya topik pasal Iza diserang sawan lagi, seizure attack lagi. Yela, blog ni kan pasal diari hidup Iza pasal epilepsi, so Iza akan sentiasa update segala pasal neurological disease yang berlaku pada diri Iza.

Cuti perayaan Hari Natal/Krismas tiba…  Iza dapat cuti pada Isnin, so dapat la cuti Sabtu, Ahad, dan Isnin. So, Jumaat malam, Iza balik kampung di Batu Pahat, Johor. Iza dah beli tiket seminggu awal hehe. Sebab, pada esoknya, Sabtu, Iza tergedik-gedik nak pergi melawat ke Pameran Kucing Eksotik di The Summit Batu Pahat. Pameran ni anjuran Wanita UMNO & Majlis Perbandaran Batu Pahat. Sanggup tu semata-mata balik kampung nak tengok pameran kucing. Ye, Iza sanggup. Lagipun Iza memang nak ambil barang kat rumah. So Iza pun sanggup dengan gigihnya pergi la ke pameran kucing tu pada petang Sabtu tu dengan Mama. Mama pun melayankan je la anak dara dia seorang ni. Alhamdulillah dapat tengok kucing gebu, comel, lawa, semualah!

Ada juga sesi konsultansi dengan doktor veterinar. Nak tanya soalan apa-apa pun boleh. Sesi soal jawab dibuka pada hampir di penghujung pameran.

Iza ada bercita-cita nak jadi veterinar juga. So, masa ada peluang soal jawab tu, Iza ambil peluang menemubual, cehh menebual la sangat kan? Bertanyakan satu soalan pada doktor tu, mula-mula rancang nak tanya soalan lain, bila dapat peluang, lain pulak yang ditanya. Doktor tu duduk di atas pentas dan orang ramai yang nak ajukan soalan kena bercakap menggunakan mikrofon, sebab pameran tu diadakan di pusat membeli-belah. Memang satu mall tu la akan dengar suara kita kat mikrofon.

Ha Iza nak cerita la ni pasal trauma Iza dengan mikrofon. Kali ini Iza dah lebih berani bercakap menggunakan mikrofon, itu pun dia punya jantung berdebar, macam nak tanggal je rasa. First time haritu, masa Iza ditemubual oleh Abang Bomba I Love You, pembetulan, Encik Pegawai Bomba waktu pertunjukan memadamkan api menggunakan pemadam api. Diorang pilih pengunjung secara rawak dan Iza la yang terkena haha. Then, Iza diberi peluang untuk mencuba memadamkan api. Lepastu Iza ditemubual la sekejap tentang pengalaman memadamkan api. Masa tu dah terpaksa dah cakap aje la kat mikrofon tu ala kejap je pun. Lagi pun bukan senang nak dapat pengalaman macam ni. Ada abang kerja kat bomba pun, takkan la adik dia tak pandai padamkan api kan? Haha. Video Iza padamkan api ada kat instagram kalau korang nak tengok, kalau la haha. Nak upload kat youtube, alahai setakat padamkan api sikit je pun nak kecoh masuk youtube bagai!


Nak dijadikan cerita, lepas first time Iza melawan trauma tu, ini kali kedua Iza memberanikan diri. Second time kali ni la Iza memang sukarela nak mencuba beranikan diri cakap kat mikrofon. Lagipun, Iza memang minat veterinar ni. So, hadap je la. Iza pun suruh Mama rakam waktu Iza tanya soalan pada doktor tu. Iza tanya pasal macam mana doktor perlu berhadapan dengan situasi yang mana haiwan perlu diPTS atau Put To Sleep atau bahasa kasarnya, matikan haiwan. Alhamdulillah, doktor tu menjawab soalan Iza & dalam masa yang sama beliau promosi buku tulisan beliau bersama rakan penulisnya untuk lebih penerangan. Tajuknya Doktor Vet Menulis (dan Iza pun beli la buku tu RM25 jer pun tak usah lokek la apa la sangat kan ilmu tu). Tapi bila ditengok balik video rakaman tu kan, Iza perasan macam ada orang gelak-gelak tapi Iza tak tuduh pun diorang gelakkan suara Iza, cuma perasan diorang gelakkan Iza ada la. Tapi apa yang penting, rasa macam tak percaya je. Tak sangka Iza seberani tu. Rasa bangga dan puji diri sendiri tu tak dapat dinafikan memang ada la. Bukan senang tau! Last masa form 5 tahun 2012 Iza trauma, sekarang akhir tahun 2016 baru Iza dapat kekuatan balik. Moga Iza dapat mengatasi ketakutan Iza pada mikrofon.


Okey, terus kepada cerita utama, melalut pulak. Malamnya, cousin ada buat bbq bakar-bakar bagai. So, Iza pun melantaklah makanan free kan?

Ahadnya pula, Iza tak buat apa-apa. Sepupu ada plan nak ajak panjat gunung kat Port Dickson. Pergh, Iza tak sanggup kot. Masa tu fikir, kalau la kena sawan masa panjat gunung tu, tak ke menyusahkan orang? Lagipun Iza tak minat sangat aktiviti lasak ni.

Plannya, Isnin pagi tu, Iza patut balik ke UPM semula. Tiket bas jam 9 pagi. Iza memang dah beli awal-awal takut tak dapat tiket. Nak dijadikan cerita, pagi lebih kurang jam 5 pagi, Iza diserang sawan lagi waktu tidur hmmm….

Waktu tu, Mama seorang je yang terdengar Iza macam bunyi mengerang kesakitan. Tapi Mama tak try jenguk Iza pun, sebab Mama ingat sama ada bunyi nenek tidur mengigau atau adik saudara Iza merengek terbangun tengah malam nak susu ataupun terkencing dalam seluar. Kebetulan, diorang tidur kat rumah Iza, ye la musim cuti sekolah kan. Nenek memang kerap datang tidur rumah Iza waktu malam bawa cucu-cucu beliau  waktu cuti persekolahan.

Kebiasaannya, Iza diserang sawan memang akan mengeluarkan bunyi macam orang mengerang kesakitan. Tapi masa tu takkan sedar apa-apa pun.

Iza ada tersedar jam lebih kurang 6 pagi kot. Masa tu lampu bilik dah terang. Iza toleh. Nampak nenek tengah menunaikan solat Subuh. Ya, Iza kenal, itu nenek walaupun dari belakang badan dia. Tapi dalam masa yang sama Iza kebingungan. Tak ingat apa-apa langsung. Iza tak dapat recall hari ni hari apa atau nak buat apa. Lepastu kedua belah kaki Iza berat sangat, sakit pulak tu. Tapi Iza sambung tidur lagi. Nak bangun solat subuh, nantilah, tunggu Mama kejut, ehehehe.

Kiranya, Iza selalunya akan kenal orang yang berada di sekeliling Iza. Iza dikira alert & conscious. Cuma tak ingat perkara apa yang dah berlaku, apa yang dah terjadi.

Beberapa minit lepastu, Mama pula kejut bangun solat Subuh. Iza cuba bangun. Aduh, memang sah kena sawan lagi masa tidur. Cuma nasib baik la kali ni tak tergigit lidah.

Sakit satu badan! Solat pun perlahan-lahan. Iza tak larat nak balik UPM. Dah la naik bas, seorang diri, jalan kaki nak naik KTM lagi, sekarang ni rasa nak baring je, atau fasa postictal, pesakit akan mengalami rasa lemah, mengantuk, asyik nak tidur atau drowsiness. Ini normal terjadi pada penghidap epilepsi. Iza akan tidur sepanjang hari sebab tubuh rasa lemah dan rasa asyik nak tidur je.

So, Za tak jadi balik KL la Isnin tu. Kesian Mama, dah masakkan nasi goreng dengan buatkan cekodok kentang kegemaran Iza untuk dijadikan bekal, last-last tak jadi balik. Tapi Alhamdulillah Za masih boleh makan dan mengunyah dengan baik sebab lidah tak tergigit. Tapi tiket balik KL pagi Isnin pun dah burn macam tu je.

Esoknya, Selasa, barulah Iza kuat nak berjalan. Iza gerak balik ke TBS, Kuala Lumpur tiket jam 3.30 petang. Iza barulah larat nak ke klinik, pergi klinik swasta je la. Mula-mula Iza datang ke Klinik Nur, tapi orang ramai sangat, takut tak sempat terlepas bas pulak nanti. Klinik tu memang sentiasa penuh bila datang, mungkin sebab perkhidmatannya yang bagus & klinik dimiliki orang Melayu. So, Iza pergi kilinik lain je la, nak mintak surat pengesahan cuti. Tak ada orang pun. Masuk daftar terus dipanggil masuk. Biasalah klinik swasta. Tapi terpaksalah dapat doktor berbangsa Cina, lelaki pulak tu, gaya dia macam dah nak pencen. Iza bukan racist, cuma kurang selesa.

Bila Iza cakap je, “saya baru kena sawan semalam”, Doktor tu terkejut beruk. Haa sawan bukan main-main ye. Majoriti doktor akan bagi reaksi terkejut bila Iza tersengih-sengih cakap baru lepas diserang sawan.  Bahaya juga. Risiko banyak.

“Memang pernah kena, selalu kena ke?”

“Iya.” Iza dengan yakinnya menjawab.

You ada makan ubat ke?”

“Ye, ada. Epilim.” Terus Iza tunjuk ubat yang Iza kena makan. Mana tahu tak percaya kan?

“Haiya, pasal apa you boleh kena?” Soalan tipikal doktor kepada pesakit sawan tapi kali ni bercampur dengan slang chinese.

“Saya lupa makan ubat!” Iza betul-betul lupa. Dalam seminggu ni, memang kerap lupa.

“Haiya, mana boleh lupa ooo, kalau tak you macam mana mau baik (sembuh)?” Tipikal ayat seorang berbangsa Cina.

Aish, bebel jugak doktor walaupun klinik swasta ni.

So, Iza pun minta la MC (Medical Certificate) atau surat cuti untuk satu hari ni sebab Iza dah ponteng praktikal hari Selasa. Kalau Iza dah balik Isnin pun, mngkin tak kuat lagi nak pergi praktikal hari Selasa. Satu hal lagi, nak pergi klinik kat mana kalau dah sampai UPM? Iza belum hafal selok-belok kawasan sekitar Sri Serdang ni. Pusat Kesihatan Universiti pun belum tentu terima non-student macam Iza ni. Hospital Serdang pun tak nampak bayang dia kat mana....

“Ada sakit mana-mana ke?”

“Kaki”

“Ada jatuh ka?” Selalu doktor risau kalau pesakit sawan ni, kena serangan, then dia jatuh, terlanggar sesuatu, sedang memandu, berenang dan sebagainya. Tapi kalau Iza selalunya tak bahaya sangat. Cuma berlaku atas katil. So paling teruk pun, jatuh katil la kot!

“Tak jatuh, tapi kaki kejang” Itu baru kena waktu tidur, atas katil dah sakit kaki, belum lagi kalau terjatuh kat mana-mana? Sakitnya Tuhan je tahu.

“Okey, nanti saya bagi ubat tahan sakit.” 

Painkiller? Iza takkan makan segala jenis pil tahan sakit selagi sakit tu boleh ditahan. Tapi dah bayar mahal, lepastu esok nak berjalan kaki jauh lagi, aduhai kena telan la jugak.

Sekali dia kasi vitamin jugak daa… Alahai… Niat nak minta MC je tapi 3 jenis pil dia bagi hmmm..

Hari ini hari ke 3 lepas Iza diserang sawan. Kaki, perut, badan semua still rasa sakit. Aura pun kerap datang je. Tak selesa tau! Lagi-lagi bila berhadapan dengan orang, tiba-tiba aura datang, rasa nak menangis je.

Tapi kan, selalunya sebelum serangan, Iza akan dapat sign atau aura. Kali ni, langsung tak ada aura datang. Tiba-tiba je kena serangan. Ye, Iza memang asyik lupa makan ubat. Cuma yang Iza perasan, dalam seminggu ni, asyik rasa penat je, asyik rasa mengantuk je. Padahal tak ada la sibuk mana pun.

Iza tak tahu nak senaraikan seizure triggers apa tapi yang pasti sebab utama pasal tertinggal ubat la. Ya, Iza tewas lagi, kalah, tumpas. Iza tak boleh tinggal ubat langsung. Kalau la gayanya macam ni, nak kurangkan dos pun jauh panggang dari api. Apatah lagi nak berhenti makan ubat. Nampaknya, Iza memang kena bergantung kepada ubat, mungkin untuk seumur hidup, Allah. L

Selasa, Iza jumpa lecturer atau supervisor yang in-charge untuk praktikal kat Jabatan Biologi ni, pergh nasib baik la dia tak banyak soal waktu Iza beri sijil sakit ni. Kalau tak, haru juga la nak menjawabnya nanti. Mula-mula beliau tanya kalau tak ada MC, Iza cakap ada, tapi kena beritahu ke sebab sakit dia? Sebab dalam MC tu doktor tak tulis pasal sakit apa kan. Huhu nasib baik, selamat. Iza tak nyatakan pun ada masalah kesihatan pada resume waktu mohon latihan industri ni. Takut pulak kalau rahsia bocor, nanti apa pulak kata supervisor tu nanti. Alhamdulillah masih lagi tersimpan dengan jayanya.

p/s: tekak tersangkut pil, banyak sangat kena telan ubat, erk!

Okeylah. Hari ke empat update entri ni, Iza dah okey sikit. Bye, Assalamualaikum!






02 November, 2016

Tiada Lagi Penyeri Hidup Kami


Bismillahirrahmanirrahim

Assalamualaikum! Lama tak update diari Za yang semakin comel ni (bapak perasan lebih!). Sekarang ni dah seminggu Iza menikmati percutian di kampung halaman setelah berakhirnya peperiksaan akhir bagi semester 5. Pada member yang tak ada praktikal, diorang officially nak graduate dah. Iza kena harungi satu semester lagi untuk praktikal sebelum officially graduate. Tak apa Iza, even you took a longer time than the other, it doesn’t mean you fail, that’s right?

Kepulangan Iza ke kampung halaman ni memang la seronok, tapi kurang keceriaan. Rasa semua orang dah tahu yang kucing kesayangan Iza, Marie dah lama tak balik rumah. Masuk tarikh hari Iza tulis entri ni rasanya dah satu bulan Marie tak balik rumah. So Iza nak cerita pasal Marie si kucing tak balik rumah dah huhuhu.

Puncanya, nak dijadikan cerita, masa tu Abah & Mama tinggalkan rumah sebab pergi rumah Babang kat Banting, Kuala Langat, Selangor. Ada la tinggalkan 2 atau 3 hari rumah tu. Tapi Babah dengan Mama dah pesan kat Marie, “Jangan pergi jauh-jauh, tolong jaga rumah.” Masa tu Iza kat kolej pun terhegeh-hegeh la travel pergi Banting seorang diri gigih naik bas lompat-lompat, sebab ada Abah dengan Mama kat sana. Kalau tak memang malas la nak pergi kalau setakat saja-saja.

So, masa Abah dengan Mama dah balik dari KL tu, Marie terus tak ada kat rumah! Ada juga beberapa ekor kucing Iza yang hilang! Sampai sekarang tak tahu la apa nasib dia. Mama cuma cakap hal ini lepas 3 hari kejadian tu. Itupun sebab Iza tanya dalam telefon, Marie mana? Dia tengah buat apa? 


Bila Mama  jawab macam ni je, “Ni Mama nak cakap, Adik kena sabar.” Masa tu Iza dah dapat agak apa yang Mama nak cakap! Jantung dah berdebar kencang.

“Marie dah 3 hari tak balik semenjak Mama balik dari KL haritu. Sekarang tak tahu la dia kat mana. Ada jugak kucing lain yang hilang.” 

Masa tu Iza dah menangis, meleleh-leleh air mata masa call Mama, lantaklah kalau roommate perasan ke tak perasan. Mama cakap, kena sabar, kalau ada benda yang kita sayang, kita kena lepaskan jugak.

Alahai pasal kucing tak balik pun nak sedih-sedih. Hello, Marie si kucing dah dianggap sebahagian keluarga, dah macam adik-beradik Iza tau. Abah & Mama pun dah anggap macam anak sendiri. Kalau Marie mintak makanan kat Abah, Abah suka mengusik, "pergi mintak kat Mama sana". Kalau bercakap pasal Abah Mama kat Marie pun, Za akan bahasakan Abah & Mama sebagai nama panggilan kat Marie, sebab kitorang kan satu keluarga. Rasa macam Marie tu adik pulak. Padahal kalau family acah-acah tanya Iza nak adik atau tak, Iza cepat-cepat cakap tak nak.

Tika begini

Mencari-cari

Sebuah cinta hilang

Saat begini

Ternanti-nanti
Bayangmu sayang


TIKA DAN SAAT INI (MEDICINE)


Mungkin korang fikir macam-macam benda yang menyebabkan Marie si kucing hilang. Okey, Iza nak explain. Kucing Iza tak pernah dikurung. Diorang bebas merayau siang malam. Pintu dapur rumah Iza walau dikunci rapat tapi kucing-kucing bebas keluar masuk sebab ada jalan lain atau lubang yang diorang boleh lalu. So risiko kucing hilang dari rumah memang tinggi la & Za kena redha kalau memang kucing-kucing dah tak balik rumah mungkin sebab mati kat kawasan kebun ataupun pergaduhan dengan anjing liar. 

Lagipun rumah Iza tak ada pagar. Rumah kampung je & Iza bukan golongan yang mampu atau mewah dalam penjagaan kucing ni. Kucing Iza semua cuma baka kucing kampung. Mungkin kalau baka kucing mahal penjagaannya agak terurus & rapi la. Nak hantar kucing ke pusat jagaan haiwan peliharaan? Memang taklah. Mak ayah Iza bukan ada kereta pun. Lokasi pusat jagaan tu pun belum tentu ada kat pusat Bandar Batu Pahat tu. Mak ayah Iza travel pergi Banting tu pun cuma naik bas ekspress je yang mampu, tak ada nak drive sendiri.

Puas Iza doa lepas solat minta Allah beri petunjuk kat mana la Marie ni, apa yang dah jadi pada dia, hidup lagi ke tak Marie ni?

Hari-hari fikir macam-macam, Marie dah makan ke belum? Marie okey tak? Dah la tengah sarat bunting. Hari-hari call Mama, kalau-kalau Marie ada balik, tapi hakikatnya Marie tak balik jugak. Hari-hari tunggu kalau ada mesej dari Mama cakap Marie dah balik tapi tak ada jugak.

Tapi Tuhan beri juga petunjuk. 3 kali Iza didatangi mimpi yang sangat berbeza. Mimpi pertama, Iza mimpi ada kucing hilang tiba-tiba balik rumah. Tapi dalam mimpi tu, bulu kucing tu warna lain daripada Marie, agak oren-oren, tapi Marie bulu putih. Mimpi kedua tak berapa pasti. Kedua-dua mimpi ni menguatkan andaian Za yang Marie masih lagi hidup & akan balik ke rumah. Tapi…. Mimpi ketiga yang terakhir, Iza nampak bangkai kucing, kucing bulu putih terbaring & bulu-bulu dia pun dah berguguran. Iza dah biasa nampak keadaan kucing kalau dah mati berhari-hari bulu dia mesti gugur. Tapi dalam mimpi tu tak dinyatakan kalau Marie dah ‘tak ada’. Tapi kalau dah mimpi macam tu, Iza redha kalau dah memang takdir Marie dah sampai ajal. Mungkin memang Marie dah tak ada. Kadang-kadang, kucing ni kalau dah nak sampai ajal dia, dia akan pergi jauh dari tuan dia, dia tak nak tuan dia nampak dia sakit atau nak mati. 

Satu masa dulu Iza pernah mimpi yang Marie tengah bertarung nyawa nak mati. Dalam mimpi tu menangis-nangis depan dia. Tak tahu la kalau real berlaku macam mana menangisnya. Bila sedar dari mimpi, Iza nak pergi berwudhu nak solat Subuh, Za nampak Marie, Iza terus peluk Marie lepastu nangis huhu. Takut sangat kehilangan dia. Sekarang dah jadi kenyataan. Dia dah tak ada depan mata Iza.

Iza akui, memang terasa sunyi semenjak Marie tak ada ni. Dulu masa ada Marie memang ceria & bising, selalu jerit-jerit dengan dia. Sekarang tak macam dulu lagi. Ada je kucing, baka keturunan Marie, anak cucu cicit dia, tapi mana sama dengan Marie kan.... Cuma harap baka dia semua kekal Iza dapat bela & jaga dia sebagai tanda Marie pernah hadir dalam hidup Iza.

Bila tengok keadaan sekeliling ruangan rumah, ternampak-nampak bayangan dia tidur kat tepi dinding lepastu Iza suka kacau dia tidur, tidur kat atas katil Iza dengan muka tak malunya, selongkar almari gerobok Iza, suka sangat masuk bilik Mama senyap-senyap lepastu kena marah dengan Mama, terberanak kat bawah katil Iza, macam-macam la. Waktu Iza nangis-nangis rindu dia, Iza sampai cakap dalam hati & kalau la Marie boleh dengar isi hati Iza, “Marie, balik laa. Kite janji kite tak kacau Marie tidur, kite tak dengki Marie tarik ekor Marie, kalau nak tidur kat atas katil kite tidur la puas-puas, nak pinjam selimut kite pinjam laa, nak selongkar gerobok (almari) selongkar la. Kalau Marie balik nanti kite belikan mangkuk makanan kibbles bentuk Hello Kitty.” Tapi dia tak balik jugak :( . Lepastu Iza pergi balik kedai tu, dah tak ada dah jual mangkuk tu, sepertimana dah hilangnya Marie dari hidup Iza :(

Bila diingat balik kenangan dengan dia, “Marie ingat tak, hari pertama kita berkenalan? Kite bawak Marie balik. Kite bagi nama Marie sebab nak ikut watak anak kucing dalam Aristotle Disney tu, comel sangat... Malam tu balik je kite mandikan Marie, masa tu Marie takut sangat dengan air tapi kite pujuk Marie. Lepastu hari-hari kita main bola. (Iza gunakan bola pingpong & bola saiz sebesar bola pingpong jugak, bola zaman Iza kanak-kanak, ajak Marie main ala-ala bola sepak sama-sama). Bila dah besar, Marie dah tak takut sangat dengan air, kalau kite mandikan Marie, Marie diam je, macam faham je. Lepastu kite suka dengki pijak ekor Marie senyap-senyap, tarik ekor Marie tapi Marie tak marah pun kat kite. Ingat tak kite sama-sama tak sengaja pecahkan pinggan Mama? Ingat tak Marie pernah nak ikut kite masuk dalam bilik air masa kite nak mandi? Ingat tak kisah kite sakit telinga sebab dapat kutu dari Marie? Tapi kite tak marah pun pasal tu. Orang lain yang over pulak. Ingat tak Marie pernah terberanak kat bawah katil kite?”

“Lepas ni dah tak ada kucing nak tolong tangkapkan katak kalau ada katak masuk dalam bilik kite. Dah tak ada kucing yang suka bawak balik tikus bagi kite hadiah balik dari kebun kelapa sawit kalau waktu maghrib. Dah tak ada kucing yang suka melompat atas peha kite tak kira la duduk macam mana pun mesti nak duduk atas peha kite jugak walaupun peyut (perut) tengah memboyot bulat lepastu kaki tergantung kat bawah comel sangat! Dah tak ada kucing yang suka senyap-senyap masuk dalam bilik Mama. Dah tak ada kucing yang suka-suka tidur kat atas katil kite ikut sedap dia. Dah tak ada kucing yang langsung tak takut pada penyapu lidi kalau kena marah dengan Abah dengan Mama. Dah tak ada nak jerit-jerit panggil nama Marie@Meyi. Mama pulak kalau panggil Marie: Mer sebab singkatan dia malas nak panggil panjang-panjang. Dah tak ada nak nyanyikan lagu Mary had a little lamb, little lamb, little lamb. Dah tak ada nak pesan kat Mama kalau nak balik kampung je, pesan kat Marie jangan pergi mana-mana tunggu kite balik. Kalau rindu kat Marie, Iza tiap hari call & pesan kat Mama, cakapkan kat Marie kite dah rindu.”

Iza rasa bersalah jugak la pada owner asal Marie dulu sebab rasa macam Iza tak dapat jaga amanah ni dengan baik. Tapi Iza dah buat yang terbaik. Iza rasa dah sangat cukup Iza bagi kasih sayang pada dia. “Kite mintak maaf selama kite jaga Marie kalau ada terkurang. Kurang bagi makan ke. Babah cuma mampu belikan kibbles murah, bukannya yang mahal macam Pro-Diet. Babah beli ikan pun untuk kita satu keluarga makan sama-sama, tak ada yang khusus untuk Marie. Kite bagi makan pun cuma dalam plastik je. Air pun kite bagi air paip atau air tadahan hujan. Kite tak mampu bagi penjagaan kesihatan yang sempurna. Kite tak mampu nak bawa Marie pergi dapatkan vaksin. Kite tak mampu sediakan tempat tidur yang mewah tapi Marie nyenyak sangat bila tidur walaupun cuma kat atas tuala buruk.”

Kalau nampak Marie tengah berjalan nak pergi kawasan kebun, Za mesti terjerit-jerit sampai jiran sebelah dengar, "Marie, jangan pergi jauh-jauh.... Nanti ada anjing!" Risau sangat kalau ada anjing liar berkeliaran. Kalau ada terdengar bunyi anjing, Iza cepat-cepat cari Marie. Mesti pesan kat Marie jangan pergi mana-mana tau.

Hampir 2 tahun persahabatan kami. Banyak sangat memori tercipta. Iza percaya kami memang ditakdirkan bertemu & hidup bersama. Kitorang memang rapat sangat.
Tak apa la, semua gambar Marie kite simpan buat kenangan. Ada 500 ++ gambar Marie posing, selfie & video Marie kat phone. Simpan elok-elok.

Iza ada install & main game kat phone. Tajuk dia My Talking Angela. Ala, aplikasi permainan kucing yang boleh bercakap tu. Kalau tahu My Talking Tom, dia la pakwe kepada Angela tu. Game tu seronok macam kita bela kucing. Kena mandikan, bagi makan, tidurkan dia. Macam game Pou. Orang selalu kutuk Iza main game tu. Macam budak kecik la, macam tak matang la. Biarlah orang nak kata apa. Game tu still Iza main. Bila main, rasa macam bela Marie. Sekarang Marie dah tak ada, anggap je la game tu ibarat berkawan dengan Marie dalam imaginasi kita. Angela tu pun bulu putih, so macam Marie la. Tapi game tu boleh juga tukar warna bulu. Nama kucing tu pun letak nama Marie. Biar jadi kenangan. Kenangan terindah.


[Kenangan Iza bersama Marie]

Sweetnya memori kami bersama. Sebuah ikatan persahabatan yang sangat indah bila dikenang. Terima kasih yang faham perasaan Iza. Terima kasih pada yang selalu tanya khabar Marie walaupun tak pernah jumpa depan-depan. Iza takkan lupa kenangan hidup dengan Marie. Dah tak ada penyeri keluarga kami. Tapi Marie ingat tau janji kite, kita kawan sampai jannah kan? Sayang ketat-ketat. Bila rindu Marie, Iza akan baca semula post Iza kat blog ni untuk ubat rindu. Iza still boleh menangis bila teringat kenangan bersama Marie si kucing walaupun dah boleh move on  :')

Assalamualaikum!

19 September, 2016

Oh Kampungku

Bismillahirrahmanirrahim

Assalamualaikum!

Sudah pulih dari homesick sepenuhnya yeay Alhamdulillah..

Kali ni Za nak cerita keseronokan serta kekurangan hidup di kampung. Haha. Selamat datang ke Kampung Parit Lubok Utara, Parit Sulong, Batu Pahat, Johor. Za adalah anak jati negeri Johor dan memang anak orang kampung. Kampung yang Iza diami ni adalah salah sebuah kampung yang terletak di bahagian pedalaman sikit. Maknanya, dari jalan utama ni, perlu masuk dan melalui satu buah kampung sebelum sampai ke kampung yang Iza duduk ni. Lepas kampung Iza ni, ada lagi kampung-kampung sehinggakan kalau hanya merentasi sebanyak 4 buah kampung, Iza dah boleh sampai ke daerah Muar, tapi bukan Bandar Muar tau, jauh lagi tu. Kalau nak ke Muar, lebih kurang 45 kilometer. Kalau nak ke pusat bandar, kitorang akan tertumpu ke Batu Pahat, lebih kurang 25 kilometer. Pekan yang paling hampir adalah pekan Parit Sulong ataupun pekan Semerah. Kedua-dua pekan ni pun boleh dikatakan jauh juga la dari kampung ni. Tapi kitorang selalunya tertumpu ke Parit Sulong. Parit Sulong  terletak menghala ke Sri Medan, Batu Pahat manakala Pekan Semerah terletak di bahagian utara daerah Batu Pahat, dan hampir dengan sempadan daerah Muar-Batu Pahat. Mak aii, panjang pulak latar belakang kampung ni.


[Dataran Penggaram di Bandar Batu Pahat]

Kat sini ada tugu tangan memegang penukul pada batu yang dipahat sebagai simbol nama asal daerah Batu Pahat

Walaupun jauh ke dalam, tapi kampung Iza lengkap dengan segala infrasktruktur dan kemudahan seperti jalan raya (jalan besar yang mengubungkan ke kawasan Kampung Sungai Nibong), bekalan air dan elektrik. Jadi korang tak perlu bayangkan macam kat pedalaman Sabah & Sarawak tu ye! Majoriti tumbuhan yang korang boleh lihat adalah pokok sawit dan nanas sebagai tanaman utama. Tanah gambut memang sangat subur dan sinonim dengan tanaman sawit dan nanas. Kalau nak tengok sawah padi, ini bukan tempatnya macam kat Kedah la ye. Walaubagaimanapun, ada juga sebahagian kawasan kecil di Johor yang kita boleh lihat ditanami dengan sawah padi. Contohnya ada di sekitar kawasan Kampung Sarang Buaya, Semerah. Kat situ ada juga sawah padi. Kalau sekeliling rumah Iza, kiri kanan depan belakang ada pokok sawit & nanas.



[Kawasan sawah padi di Kampung Sarang Buaya, Semerah]

Gambar diambil dari dalam bas, so tak berapa jelas. Tapi pemandangan dia memang indah.


[Kawasan halaman rumah Iza]

Kawasan kiri, kanan, hadapan & belakang rumah dilindungi tanaman kelapa sawit

Duduk kampung ni, yang seronoknya, jauh dari kesibukan kota. Tenang daripada segala hiruk pikuk dan kesesakan lalu lintas. Cuma yang bisingnya kalau ada lori sebijik dua lalu, ataupun remaja yang kurang akal merempit tengah-tengah malam buta, tu la sumber pencemaran bunyi di kampung kami. Kalau bising-bising pun cuma dari pembesar suara dari program atau majlis kenduri kahwin, selalunya mesti la ada karaoke & lagu bagai, lepastu boleh dengar bunyi alunan kompang, ha itu je la. Bercerita pasal udaranya pulak segar, nyaman, dan bebas dari segala pencemaran bau. Memang tenang la duduk kampung, pagi-pagi, dengar ayam berkokok mengejutkan warga kehidupan, waktu senja pula matahari terbenam dengan burung berkicauan pulang ke sarang.


[parit di hadapan rumah]

Ini juga salah satu bekas lokasi kegemaran Iza mandi-manda dalam parit waktu zaman kanak-kanak atau bahasa jawanya lomban parit

Rugi kalau ada tanah tapi kita tak usahakan. So, kat sekeliling rumah Iza ni macam-macam pokok boleh korang observe. Semua ni Abah dengan Mama yang tanam. Iza? Haha tahu tengok je la.... Meh sini Iza senaraikan, dari sekecil-kecil hinggalah ke saiz besar, dan daripada jenis sayuran hinggalah kepada jenis buah-buah. Daun saderi, serai, kunyit, halia padi, lengkuas, lempuyang (saudara-mara halia tapi pahit), cili, pokok daun bunga kantan, sayur ranti, pokok ubi, selatah, keladi, keledek, terung, timun, sayur pucuk manis, labu manis, nanas (nanas madu, nanas Sarawak, nanas Kristal), tebu, kelapa, limau purut, betik, nangka, cempedak, pisang (belum kira lagi pelbagai jenis dia), ciku, rambutan (rambutan gading & rambutan merah), pulasan, manggis, durian (tapi setakat ni tak pernah berbuah), pelam/mangga, jambu bol (Iza tak tahu bahasa Melayu dia) tak ketinggalan juga, pokok sawit kat belakang rumah yang merupakan sumber pendapatan keluarga kami. 


[Pokok nanas]

Kepelbagaian tanaman nanas menghiasi pemandangan kebiasaan hidup kami. Lebih kurang 4 hingga 5 jenis pokok nanas boleh didapati.

Dengan tanaman ni la sedikit sebanyak dapat mengurangkan perbelanjaan harian dan boleh menjadi sumber pendapatan sampingan, sebab mudah dan boleh didapati dari sekeliling rumah. Kalau bosan dengan sayur yang beli kat pasar, petik je la daun pucuk manis tu atau pokok sayur ranti. Tapi dengan syarat, kena rajin juga la. Nak kena baja, nak kena elakkan binatang perosak. Tapi tak semua tu ada hasilnya, kadang susah nak dapat hasil tanaman ni, tak ada rezekinya kan.



[pokok ubi]

Tanaman yang terkenal dengan makanan datuk nenek moyang kita zaman penjajahan Jepun sebelum kemerdekaan Tanah Melayu

Lagi satu kitorang kalau masak nasi lemak, kitorang akan makan nasi lemak tu beralaskan daun pisang yang cuma petik kat tepi rumah je. Wah kalau alas daun pisang, memang bertambah selera. Kadang-kadang, kalau macam Iza nak bawa balik kolej bekal nasi dengan lauk, Mama pun bungkuskan daun pisang. Haha memang betul-betul kampung ni. Bila cerita kat roomate Iza, dia pun pelik dengar. Haha.


[Pokok pisang]

Ada lebih kurang 4 jenis pokok pisang boleh didapati di sekeliling rumah Za



[Bunga kantan]

Selalu mama petik kat tepi rumah buat penyedap atau tangkal dia masak asam pedas hingga menjilat jari kaki. Actually, daun kantan ni guna untuk hilangkan hanyir ikan. Boleh dimakan juga bila dah campur kuah asam pedas. Segar & masam rasa dia.

Bila tiba musim buah-buahan, haa ini la masanya kita bedal apa yang ada. Contohnya sekarang ni musim durian, rambutan, manggis dan pulasan. Tapi rezekinya cuma dapat rambutan yang berbuah lebat. Haha apa lagi ambil sabit kita petik la rambutan tu.. Tapi Alhamdulilah, seronok dapat makan free. Nikmat Allah beri. Puas dapat makan rambutan. Durian terpaksa beli kalau nak makan sebab pokok sendiri tak berbuah. Bila musim perayaan Aidilfitri dan Aidladha pulak, mesti buat ketupat kan? Iza akan anyam ketupat daun kelapa dan hanya didapati daripada daun kelapa dari sekeliling rumah je. Senang kan? Iza jarang masak ketupat segera. Ha, bila ada kelapa muda pulak, boleh minum air kelapa, dapat makan isi kelapa dia atau orang jawa sebut “degan”. Bila mahu guna santan, cuma cari dan ambil kelapa, siat sabutnya, pecahkan, parut, dan terus perah santannya. Pendek kata, mak ayah Iza tak pernah beli santan kelapa. Semua fresh dari sekeliling rumah. Serbut kunyit pun jarang guna sebab dalam masakan, kitorang selalunya akan guna kunyit ‘hidup’ yang fresh hasil tanaman sekeliling rumah. Halia pun sama.



[Buah cipluk'an (sebut:cee-pe-lu-an) kalau orang jawa cakap]

Rasa dia macam anggur, tomato masam manis



[Buah rambutan gading@kuning]




segar dari ladang


[Buah rambutan merah]

Antara buah-buahan yang boleh didapati di sekitar rumah Iza

Waktu malam, kalau rumah kayu, pergh sejuk je, sampai ke pagi. Tu yang tarik selimut sambung tidur. Tak bangun solat Subuh dihangatkan lagi dengan ‘selimut kulit babi’. Memang nikmat la tidur macam tu. Pukul 8 pagi pun masih boleh lagi dirasai kedinginannya. Tambahan kalau musim hujan, haa macam ala-ala kat Antartika je rasa. Apa lagi, si beruang kutub ni pun sambung la berhibernasi dan menternak lemak. Lagi satu, korang akan ditemani dengan bunyian sang cengkerik di sekitar rumah waktu malam. So, kalau semua orang dah senyap dan tidur, korang boleh dengar cengkerik menyanyi lagu riang untuk dodoikan korang sampai korang tertidur.

Dalam kelebihan, ada kekurangannya. Yelah, mana ada benda yang sempurna kan? Duduk kampung ni paling masalah dengan line telefon. Kalau setakat buat panggilan & hantar mesej boleh la. Talian internet la yang macam kura-kura. Sekejap tukar line itu, sekejap tukar line ini, kadang line tu laju, kadang slow pulak. Kadang nak send mesej kat whatsapp pun tak lepas. Berjam-jam baru la sent. Hal ini berlaku disebabkan jauh dari pencawang talian, lagi masalah kalau tiba musim perayaan. Ada kampung yang dekat dengan pencawang talian jadi line pun senang la nak dapat.

Tandas luar dari rumah dah jadi rutin kehidupan Iza sekeluarga. Ada saja rumah yang dah ada toilet dalam rumah, tapi rumah Za belum upgrade lagi. So, tak kisah la hujan ribut taufan ke, cirit-birit tengah malam buta ke, kena la harungi. Cuma bahaya sikit kalau musim hujan, kang takut ada lipan atau kala jengking pulak lalu kat sebelah kaki, ataupun katak melompat-lompat haha scary kan? Toilet dan bilik air tu tak jauh mana pun, sebelah rumah, cuma menapak beberapa langkah je, tapi kalau kurang keberanian & keimanan, memang akan teruji la sebab sekeliling gelap gelita, eleh dalam kubur lagi gelap. Iza dah tak pernah minta teman mak ayah nak ke tandas waktu malam tak kira la jam berapa. Bukan nak berlagak. Sebab dah biasa. Dah biasa hidup susah. 

Alhamdulillah, setakat Iza hidup kat sini, tak pernah la lagi diganggu, atau dinampakkan dengan benda-benda halus ni. Percayalah, kalau dah nature’s call ni, tak payah nak fikir apa, yang penting urusan ‘keduniaan’ tu mesti diselesaikan dengan segera! Mungkin hantu-hantu ni faham kot, manusia ni nak pergi membuang, so tak payah la kacau dia, kang nanti terbantut pulak kesian dia hahaha. Air pulak, walaupun bukannya air perigi macam zaman nenek kita, tapi air paip pun menggigil jugak kalau baru pulas kepala paip. Nak tak nak, redah je la air paip tu ataupun tunggu dia kurang sejuknya baru guna. Shower air panas? Hemh, tak ada. Memang kehidupan kampung betul nih hehe.


[Suasana hujan lebat di sekitar rumah Iza]

Kalau dah namanya ada kebun belakang rumah, binatang yang namanya babi@khinzir tu memang wujud. Kalau ternampak babi hutan lalu sebelah rumah, kitorang dah lali. Binatang ni memang makhluk perosak. Inilah cabaran utama bila bercucuk tanam, babi mesti akan tuai dulu hasilnya. Lagi satu musang. Musang ni suka sangat makan nanas yang Abah dengan Mama tanam. Selalunya waktu siang kita takkan nampak bayang diorang, tapi waktu malam bila manusia tidur, diorang mula la aktif merayau.

Mama cerita pulak, waktu zaman atuk nenek Iza baru nak teroka atau buka kampung ni, masa tu kampung ni memang hutan hujan tropika. Banyak sangat pokok kayu kena tebang sebelum dapat dirikan rumah. Masa tu kalau waktu malam, nenek still boleh dengar lagi bunyi ngauman harimau, si belang kat belakang rumah. Uuih Harimau Malaya ni. Lagi satu, awal-awal dulu nenek dengan atuk boleh jumpa lagi sisa-sisa tengkorak & tulang manusia kat tanah bekas penjajahan waktu zaman Jepun dahulu. Lagipun, kawasan Parit Sulong ni pun pernah melalui detik ngeri apabila kawasan jambatan Parit Sulong menjadi saksi kes pembunuhan beramai-ramai waktu zaman peperangan dahulu. Sekolah menengah tempat bekas Iza belajar, iaitu Sekolah Menengah Kebangsaan Penghulu Saat/Saad, pun pernah menjadi kubu anggota tentera Jepun sebelum mereka menyerang jambatan Parit Sulong. Ceritanya la yang Iza pernah dengar.

Okey sambung balik pasal rumahku syurgaku ni. Antara binatang yang boleh korang tengok kat sekeliling rumah Iza selain babi ni antaranya, tupai melompat-lompat riang ria kat atas pokok rambutan, ayam bertelur sebiji riuh sekampung, rama-rama & kupu-kupu yang cantik terbang dari pokok ke pokok, kumbang serta lebah pelbagai jenis, spesies-spesies serangga kecil mahupun serangga perosak seperti lipas serta tikus, cicak serta biawak, dan tak ketinggalan kucing-kucing kesayangan Iza yang bebas berkeliaran di sekeliling rumah tanpa perlu dikurung di dalam sangkar. 


[Marie si kucing]

Kenangan Marie si kucing bersama anak-anaknya sedang riang-ria meneroka halaman rumah


Mereka bebas memburu buruan (selalunya tikus, burung ataupun binatang macam sepupu biawak dalam bahasa jawa, kadal), riang-ria bermain kejar-kejar dan meneroka halaman rumah. Golek-golek atas rumput & tanah dengan gembira bukan main lagi. Tapi kadang-kadang ada ternampak anjing liar dan ini la musuh utama kucing Iza.  Kucing Iza ni bebas nak keluar dari rumah sebab rumah pun tak berpagar, so kalau kucing hilang, Iza kena redha. Mungkin dia mati kat kebun yang jauh dari rumah & bangkainya tak jumpa sebab kebun ni bercantum dengan kebun orang & jiran-jiran, so kebarangkalian nak jumpa bangkai memang susah la.



[Pokok puding kesayangan Mama ]

Variasi pokok bunga mewarnai halaman serta hidup Mama


Keluarga Iza bukanlah dari keluarga berada. Ada juga orang kampung yang berpendapatan sumber dari tanaman kelapa sawit & banyak kebun sampai bertan-tan sawit, itu pun boleh rasa kehidupan mewah & lebih selesa. Tapi keluarga Iza cuma berpendapatan sederhana. Alhamdulillah cukup segala makan minum. Rumah pun tak perlu nak fikir bayar sewa rumah tiap-tiap bulan walaupun rumah buruk. Cuma ada lagi kekurangan yang belum Iza dapat rasa selesa macam orang lain. Tapi Iza cukup seronok dengan kehidupan kampung kat sini. Kalau sebulan je tak balik kampung, rasa rindu sangat kat kampung. Yelah, tempat asal usul Iza, uri waktu bayi pun Abah tanam kat bawah rumah, jadi, jasad & jiwa Iza memang tak boleh pisah dari kampung ni. 

Harap kampung ni terus harmoni & semakin maju sampai akhir hayat bumi ni. Okey lah, salam sayang dari Batu Pahat. Bye & Assalamualaikum!

29 August, 2016

Stress lagi

Bismillahirrahmanirahim

Assalamualaikum kepada pelawat & blog kesayangan Iza yang dah upgrade sikit, dah lawa sikit (perasannya dia!)

Harini dah masuk minggu ke 11 Iza dalam tempoh pengajian semester 5 ni. Diam tak diam, tak lama dah nak final exam, study tak habis lagi… Hmm, semester yang sangat pack, tough, busy, & menguji ketahanan emosi, fizikal, bahkan keimanan hah ambik kau. Kalau tak beria kuat semangat, memang dah lama nak berhenti. Tapi Iza takkan pernah sesekali terfikir nak quit dari diploma ni. Apa-apa terjadi, segulung diploma mesti dapat. Susah payah perit pedih macam mana sekalipun, Iza mesti dapatkan jugak diploma ni. Tak sabar nak keluar dari kampus kubur cina ni oops.

Jadi, apa natijahnya Iza tulis kat blog ni? Hmm, nak luahkan perasaan. Sebab blog ni la kawan baik Iza yang setia menyimpan segala cerita Iza. Iza ambil inisiatif untuk luahkan segala yang Iza pendam kat sini, sekurang-kurangnya lega sikit.

Sekarang ni, memang tak dapat dinafikan stress yang amat. Dan rasanya Iza ada mengalami kemurungan sikit, sikit laa. Tapi kena ingat, jangan stress sangat, kang tak pasal mulut berbuih lagi macam mana? Tekanan & stress ni berpunca dari banyak faktor. Antaranya:

  • Projek.

Projek itulah, projek inilah. Tak terkecuali banyak wang ringgit dah dilabur sebab projek ni. Ada pulak projek yang tak jadi hasilnya, so burn macam gitu je la duit tu. Then, rasa membazir sangat. Lepastu rasa bersalah sangat, teringat susah payah Abah kerja kebun, lepastu Za habiskan duit macam tu je . Lepastu dah tak boleh claim duit tu semula T_T

  • Jadual kelas bertindih.

Hal ni takkan terjadi kalau Iza ambil subjek Molecular Biology & Practical Molecular Biology (senang sebut, Biomole) waktu part 4 semester lepas. Tapi, KPP tak benarkan Iza ambil sebab Iza kena ikut pelan pengajian lama tu. Subjek ni kalau ikut pelan pengajian lama, kena ambil waktu semester 5, tapi, kalau ikut pelan pengajian baru, kena ambil waktu semester 4. So, Iza punya pelan pengajian lama, Iza kena ikut je la study plan tu. Lastly, sekarang, merana!!! Nak dijadikan cerita, lab punya dah bertindih dengan kelas ENT (Entrepreneurship). So, Iza kena pandai-pandai bahagi dua badan Iza untuk pergi ke 2 subjek dalam masa yang sama. Macam mana tu? So Iza terpaksa burn satu kelas, and tertinggal la satu subjek tu. Dah la lecturer Biomole tu tegas orangnya. Nak skip kelas dia untuk Iza pergi kelas ENT tu punya la dia tak kasi… Tapi Iza dah inform masalah Iza, so harap beliau faham la…. So, bila tertinggal kelas, Iza kena la study sendiri subjek ENT tu. Nasib baiklah kira tak susah sangat ENT ni. Lagipun dulu sekolah menengah ada belajar Prinsip Akaun (ada la kaitan sikit dengan ENT ni), ia sangat membantu Iza. Rasanya major sebab Iza jadi stress fasal benda ni kot.

  • Tekanan orang sekeliling

Kadang-kadang, Iza memang tak dapat tahan dengan tekanan orang. Sampai satu tahap, Iza ada ponteng kelas, satu subjek ni je la memang Iza poteng sebab stress sangat. Iza perlukan rehat. First time Iza ponteng sebab memang betul-betul stress. Nasib baik la lecturer tu memahami keadaan Iza. Hah suka hati je ponteng. Heh korang tak tahu lagi waktu kat UiTM Puncak Alam dulu Iza terus ponteng kelas sebab diarahkan tukar program. Suka hati mak bapak dia je kan nak ponteng?

  • Persiapan praktikal

Hmm hmmm semester depan ada praktikal. Iza risau sangat dalam resume Iza ada sertakan penyakit. Lastly, bila apply lagi praktikal tempat lain, Iza buang health status (suffering Epilepsy) daripada resume Iza tu. Risau kalau kena reject sebab ada penyakit macam tu. Satu hal lagi, bukan main susah lagi nak contact sesetengah department tu. Nombor telefon macam tak wujud je. Email macam berkurun tak online! Doakan Iza dapat tempat latihan industry yang sesuai dengan Iza ye!

  • Homesick.
Nak balik kampung, tapi dah nak cuti raya Aidiladha lagi 2 minggu je. Mula-mula nak balik waktu cuti merdeka, tapi nampaknya tak ada rezeki. Banyak test & presentation.Nah, ni lagi satu bila tanda-tanda kat bawah ni semua melanda dalam diri. Memang Iza akan didiagnos mengalami homesick:

Kurang selera makan. Mi segera pun dah rasa macam nak muntah. Nak beli makanan pun boleh jadi isu besar macam memikirkan masalah Negara. Konflik nak makan apa pun tak tahu. Krisis ni berlarutan setiap hari. Tapi berat badan tak turun-turun jugak! Erk! Mi segera ni memang la tak elok untuk kesihatan. Sebenarnya beberapa bulan lepas Za dah berjaya mengawal nafsu & selera daripada melahap mi segera ni, tapi kebelakangan ni la, terus tak dapat bendung, sebab tak tahu dah nak makan apa. Pilihan makanan pun tak banyak sangat dijual kat kolej ni. Hari-hari makan benda sama je. Dah terpaksa, makan mi segera je la, jimat, mudah, enak, cepat disediakan. Lama-lama, jemu jugak. Masakan ibu je yang boleh jadi penawar.

Teringin nak makan masakan yang Mama masak. Daripada masakan yang simple & masakan kampung tu la yang diidamkan. Kadang-kadang rasa macam orang pregnant pulak, mengidam masakan Mama dan kalau boleh waktu tu jugak nak dapatkan makanan tu.

Rindu Marie si kucing & kucing kat rumah. Rindu nak tarik ekor, nak babap perut, nak dengki kucing, nak menjerit-jerit dengan kucing. Kucing kat kolej ni tak sama dengan yang kat rumah.

Terbayang gitar kat rumah. Mereput kat dalam beg. Semenjak dah pandai sikit main gitar ni (cehhh), Iza rasa dengan main gitar ni boleh kurangkan stress, sebab kita buat benda yang kita minat. Walaupun ulang lagu yang sama, tak pernah rasa jemu. Tapi bila belajar lagu baru, susah, mula rasa stress. Tak apa, asalkan tak putus asa, nanti bila dah pro lagu tu, hilang semua stress, malahan jadi pengubat stress. Huwaa menyesal tak bawa gitar balik kolej. Tapi susah sikit nak mengangkutnya pulak hmm.

Terbayang suasana kampung. Terbayangkan suasana indah kat kampung, tenang, udara segar. Kat sini pun actually dalam kampung juga, indah juga, tapi tak sama dengan kampung yang menjadi asal usul kita.

Terbayang muka Abah & Mama. Iza tak boleh berjauhan dengan Mama & Abah selama sebulan. Confirm dah rindu. Tapi bila call diorang cakap rindu, diorang macam tak rindu Iza je hmmm. Tapi tak tahu la dalam hati & perasaan diorang, siapa tahu. Sedangkan kalau kakak & abang dah lama tak balik, Abah sibuk tanya Kakak Abang tak balik ke? So takkan Iza diorang tak terlintas dalam fikiran? Tipu la kalau tak rindu eleh….

  •  Hilang rasa syukur

Salah satu lagi sebab Iza stress, Iza tak bersyukur dengan nikmat Tuhan. Bila tengok orang lain, dalam hati akan cakap, untungnya la jadi dia, dapat itu dapat ini. So, terus hilang rasa syukur dengan apa yang ada. Sebab, kadang kita nak sangat sesuatu perkara, dan orang lain dapat, kita tak dapat. Lepastu tanya kat Tuhan, kenapa aku tak dapat macam dia? Astaghfirullah. Iza kena syukur dengan apa yang ada. Ada lagi orang susah, ada lagi orang yang kekurangan dari kita.

  • Tak upaya

Lagi satu, sesetengah orang sekeliling Iza tak faham dengan keupayaan Za. Please la, Iza bukan nak minta simpati, cuma please just understand dengan keadaan Iza. Kalau Iza tak boleh jangan paksa Iza. Kalau pasal cacian tu, Iza pekakkan telinga je la. Jadi consider penambah stress juga la. Satu lagi Iza selalu sangat tak dapat tumpukan perhatian dalam kelas. Tak tahu la kenapa. Rasa nak menangis je bila rasa seolah-olah kita dalam dunia lain & tak dapat tangkap apa yang lectrurer cuba sampaikan. Terus, rasa ketinggalan dalam kalangan kawan-kawan. Hal ini terjadi selalunya dalam subjek yang sama, mungkin sebab Za tak minat subjek tu kot. 


Okey la. Sekarang ni, Iza teringin sangat sangat nak pergi bercuti, tepi pantai yang bersih, pulau yang indah, air laut yang jernih. Bestnya la kalau ada peluang. Boleh hilangkan segala stress & penat. Lagipun Iza tak pernah pergi melancong tempat macam tu. Setakat pergi tepi laut, air laut warna coklat, memang tak laa. Bila tengok keindahan alam ciptaan Tuhan, at least kita boleh kosongkan fikiran, refresh semula minda kita, badan pun jadi segar. Tengok gambar pemandangan kat Instagram je pun boleh tenangkan fikiran. 

Ubat Iza usahakan tak tertinggal walau sebiji pun. Waktu stress ni memang kena jaga ubat la. Cuma ada tertinggal sekali atau 2 kali je kot dalam tempoh 3 hingga 4 minggu ni. Ni dikira satu pencapaian yang baik juga la hehehe. Bukan senang tau nak telan ubat tiap hari!

So, boleh dikatakan, Iza dah kalah dengan stress kali ni. Iza dah surrender dengan stress ni. Dia lagi hebat dari diri Iza. Tapi dalam terms yang lain, Iza menang dengan penyakit ni yeay. Walaupun stress, seizure tak ada menyerang. Mungkin sebab disiplin Iza dalam pengambilan ubat Anti-epileptic hehe.

Okey la. Nak tidur. Tidur pun salah satu cara nak hilangkan stress. Satu-satunya aktiviti paling nikmat dalam dunia ni. Terima kasih sebab melawat blog Iza yang dah lawa sikit ni. Pada pendapat Iza memang makin lawa hik hik! Pink gituuu. Bila tengok benda serba pink pun boleh hilang stress, sebab warna kegemaran. Ada sesetengah orang makin stress haha padan muka. Bye & assalamualaikum.


22 August, 2016

Kronologi

Bismillahirrahmanirrahim
Assalamualaikum!

Iza nak cerita kronologi apa yang berlaku pada diri Iza selepas Ramadhan meninggalkan kita. Pejam celik, kejap je dah nak raya Aidiladha pulak.

Last Iza fitting with seizure adalah pada 3 Syawal 1437H yang lepas iaitu lebih kurang sebulan lebih yang lepas. Harini masuk 19 Zulkaedah 1437H, raya dah lama habis dan musim Haji sudah pun bermula. Alhamdulillah Iza free daripada seizure setakat ni.

Sedihnya, raya tahun ni Iza tak beraya sangat. Raya pertama, Iza cuma pergi rumah nenek je waktu tengahari. Tapi Alhamdulillah, pagi tu Iza dapat tunaikan solat sunat Aidilfitri dengan Mama berjemaah di surau. Selalu, hari raya pertama ni Babang belum balik, kakak pun sibuk dengan perniagaan, so kitorang satu family tak pergi beraya waktu hari raya pertama tu. Raya kedua barulah kitorang berkumpul. Lagi satu hal, baju raya Iza last minute baru tukang jahit tu siapkan. Kalau tak siap Iza nekad pakai jeans je haha kisah pulak.

Nak dijadikan cerita, waktu hari raya ketiga tu, Iza diserang sawan lagi. Adoi. Waktu Subuh Iza bangun solat, then Iza sambung tidur lagi. And waktu tidur tu la Za kena sawan. Tak ada sesiapa pun nampak sebab waktu tu semua orang sibuk memasak kat dapur. Aik? Iza tak tolong ke? Tak. Hemh pemalasnya anak dara seorang ni. Padan muka siapa suruh tidur lepas Subuh.

Macam mana boleh tau Iza kena lagi padahal tak ada orang nampak pun? Waktu Iza bangun dari tidur, memang rasa kesan baru lepas kena.

  • Lidah pedih, ada kesan tergigit
  • Sakit seluruh badan
  • Tak boleh bangun
  • Mual & rasa nak muntah
  • Pening
  • Kebingungan



Kalau ada tanda-tanda macam kat atas ni, Iza memang tahu yang Iza diserang sawan lagi. And waktu tidur tu, Iza boleh rasa aura sebelum diserang sawan tu. Kadang-kadang mimpi pengsan, padahal hakikatnya diserang sawan.

Bila Mama kejut, terus Iza beritahu yang Iza kena lagi. Lepastu sebab rasa nak muntah sangat, Iza gagahkan diri bangun & muntah depan tangga rumah. Ya Allah, masa berjalan tu memang rasa tak balance. Tapi fikir kalau muntah kat atas katil nanti jadi satu hal lagi nak basuh tilam!

Abah, Mama, Babang & Kakak Ipar ajak Iza ikut beraya rumah sepupu & pakcik-makcik, tapi Iza tak larat la. Abah pulak pujuk kata nak belanja McDonald, tapi Iza langsung tak termakan dengan pujukan Abah. Iza memang tak larat langsung. Fasa drowsiness lepas diserang sawan. Memang patient akan rasa asyik nak tidur & tak kuat nak bangun, lemah seluruh badan. Dan akhirnya Iza akur ditinggalkan bersendirian kat rumah seorang diri. Habis kalau jadi apa-apa? Iza tawakal. Tapi Alhamdulillah kakak & abam beso kebetulan balik rumah so Iza ada la jugak temannya. Kakak tolong urutkan kaki Iza.

Seizure triggers beberapa hari sebelum kena ni Iza dah dapat rasa. Akhir bulan Ramadhan tu, cuaca panas sangat. Even waktu tu Iza “ABC” means Allah Bagi Cuti, tapi panasnya Ya Allah. Iza pun tak tahan. Itu baru panas dunia. Belum lagi kat akhirat. Rasanya ramai yang mengeluh waktu tu cuaca memang terik. And Iza memang dapat rasa kepala berdenyut-denyut.

Kalau hal tertinggal ubat tu biasalah. Ada la jugak 2, 3 kali. Tapi tak kerap okey? Dah kata kan, sebiji ubat pun langsung tak boleh tertinggal? Ha padan muka! Lagi satu orang cakap tak boleh selalu makan makanan pedas. Hmm memang la musim raya, boleh dikatakan tiap hari Mama masak rendang. Tapi tak tahu la kebenaran saintifik dia.

Raya keempat, baru Iza ikut family beraya. Abah pun belanja McD hehehe. Tapi badan still sakit jugak. Raya kelima, Iza dah kena balik kolej, naik bas weii bukan parent hantar naik kereta. Bayangkan la, baru lepas 2 hari diserang sawan, Iza dah berani travel seorang diri. Nak buat macam mana kan? Kena berdikari. Iza dah buktikan pesakit epilepsi pun boleh berdikari.


[Hari kedua selepas fitting with seizure, semangat nak pergi beraya]

Pergh, lidah pedih dalam masa seminggu memang keadaan biasa Iza kena tempuhi. Iza ada beli ubat kat farmasi tapi rasa sama je, tak berkesan pun. Badan sakit-sakit. Selera makan pun berkurang. Seminggu lepas tu, demam pulak tapi tak teruk. Cuma hilang selera makan. And Iza pun mengalami penurunan berat badan sebanyak 3 kilo yabedabedu! Demam tu, Iza pergi dapatkan rawatan & doktor beri vitamin C lagi. Wahh makin banyak vitamin kena makan nampaknya.

2 minggu lepas pulih dari serangan sawan, Iza rasa kepala pulak sakit. Sampai ke saat hari Iza tulis post ni pun tak hilang lagi. Boleh dikatakan setiap hari Iza akan rasa seolah-olah ada cas elektrik kat dalam kepala tapi Iza tak dapat nak terangkan macam mana. Walaupun Iza tak ada tertinggal makan ubat pun rasa sakit tu still ada. Tak selesa sangat! Doktor ada beri ubat tahan sakit tapi Iza selagi boleh tahan sakit tu, Iza takkan makan painkiller tu. Tahu kan Iza jenis tak suka telan pil?

Stress yang melampau pun menjejaskan kehidupan Iza. Subjek semester 5 memang tough. Iza stress sangat. Kali ni, stress yang Iza alami ni sama rasanya dengan stress waktu Iza alami waktu sebelum SPM tu. Takut jugak if kena sawan lagi. Kadang-kadang tengah duduk tu, kepala berdenyut rasa macam nak pitam je. Tapi Iza dapat makan ubat walau sibuk macam mana sekalipun. Tak nak kena bebel dengan doktor punya pasal.

Hal stress ni terjadi antaranya sebab:

  • Kelas antara 2 subjek bertindih
  • Tekanan dari orang sekeliling
  • Sesetengah orang yang langsung tak faham dengan keupayaan Iza
  • Kurang rehat/tidur

Iza bukan nak minta simpati. Iza cuma minta, semua orang boleh tak faham dengan keadaan Iza sekarang? I can’t stand anymore! Tapi Iza bersyukur ada lagi orang yang faham dengan keadaan Iza bila Za cerita masalah Iza. Terima kasih sangat-sangat.

Tapi Iza kena kuat. Iza pujuk diri sendiri. Iza boleh! Iza tak boleh kalah dengan penyakit ni. Iza kena lawan. Okey la, Iza berhenti kat sini.


[Iza bersama Mama & Nur Zahratu Annisa, anak buah kesayangan]


Bye & Assalamualaikum!

17 June, 2016

Apa Benda Ni

Bismillahirrahmanirrahim
Assalamualaikum!

Ramadhan 1437H, hari ke 11.

Alhamdulillah bulan yang mulia dengan penuh keberkatan. Azam bulan puasa Iza kali ni tak banyak. Cuma please, jangan tinggal solat langsung please… Iza setakat ni berazam tak nak tinggal solat 5 waktu. Iza tak nak tambah dosa Mama Abah. Nak berubah kan kena jaga solat dulu baru yang lain kan? Alhamdulillah setakat ni solat tak pernah tinggal waktu bulan puasa. Itupun sebab bangun sahur terus tunggu waktu Subuh. Kalau bulan lain, liat nak bangun. Hangatnya selimut ‘kulit babi’. Tarikan daya gravitinya memang kuat. Mengalahkan teori Isaac Newton, buah epal jatuh ke tanah dari atas pokok. Magnet kutub Utara & Selatan memang tak dapat dipisahkan. U dengan Saya memang kuat jodohnya chia chia chiaaa. Tapi U tu siapa? Ermm tak ada lagi Saya masih single and available hehe.


“Hmm baru nak masuk 2 minggu lepas naik sem dah nak kena pergi klinik lagi.” Aku mengeluh lagi. Kulihat TCA (To Come Again) yang seterusnya jatuh pada 16 Jun 2016. “Macam baru jer haritu pergi klinik.” Iya, walhal sudah 2 bulan lepas kali terakhir TCA  dilakukan di Batu Pahat sewaktu cuti semester panjang.

Tak payah pergi tak apa ke? Tak kena datang tak boleh ke? Malas la. Syaitan gemuk kat sebelah kiri tak henti-henti menghasut.

Wajib pergi. Mesti datang. Kena jugak. Malaikat suci kat sebelah kanan tak putus-putus memujuk.

Akhirnya, aku akur. Itupun disebabkan masih lagi terngiang-ngiang nasihat doktor pada 2  bulan lepas. Eh, nasihat atau bebelan? Atau lebih pada khutbah?

“Mana boleh tak pergi. Kena pergi jugak kalau dah sampai tarikh. Walau sibuk macam mana pun kena datang jugak (okey baru 2 minggu semester baru ni memang relaks la, tengok la bila lab dah start nanti, menggelupur la kau, nak pergi klinik tak ada masa!). Sakit kan? Tahu kan awak sakit? Tuhan beri 24 jam satu hari kena bahagi masa nak pergi klinik? Bla bla bla bla…..”

Okey! Okey! Pergi jugak! Kalau tak nak kena bebel terpaksa pergi. Kali ni teksi menjadi pilihan. 3 orang member kebetulan nak outing jugak. Dah terlambat nak booking ambulance tapi seboleh-bolehnya memang tak nak naik ambulans. Iya memang free. Kemudahan pelajar. Tapi tak tahan pening. Nak muntah. Tergolek-golek dalam van tu. Driver tu bawa laju. Jalan bukit-bukit, pusing-pusing. Iya, memang driver ambulance dah dilatih untuk pandu laju, tapi Iza bukanlah kes emergency.

“Wahh, Klinik Kesihatan Kuala Pilah dah makin cantik. Dah renovate sikit.” Tapi dah makin cantik pun, kalau dah nama peel perangai yang sememangnya malas & tak ikhlas nak pergi klinik pun tak boleh nak diubah jugak. Erk!

Bila doktor tengok jer tarikh last TCA bulan April lepas, mesti dia agak dah lama tak makan ubat. “Ermm saya buat kat Batu Pahat sebab cuti sem. Saya study kat UiTM.” Jawapan biasa kalau dah lama tak datang klinik hehe.

“So bila last kena lagi ni (ada kena sawan lagi)?”

“Bulan Februari lepas.” Jawapan yang tepat. Nyata, jitu, padu, bermutu dan unggul.

“Baru kena la ni?” Erm doktor, rasa dah lama tu. Jarak bulan 2 dengan 6 lama tau hehe.

Aku menjeling. Tak mahu pandang muka doktor tu. Entah kenapa.

“Masa tu kena kat mana?”

Hostel. Waktu malam tengah tidur. Saya memang kena waktu tidur.”

“Oh memang waktu tidur la kena ni.” Aku tahu risiko diserang sawan  sewaktu tidur. Kebarangkalian untuk tak bangun langsung sampai bila-bila memang tinggi. Diserang sawan sewaktu berenang, melakukan aktiviti air seperti mandi, memandu kenderaan, serta aktiviti dan pekerjaan berat memang membahayakan. Tapi diserang sawan sewaktu tidur juga memiliki potensi untuk SUDEP (Sudden Unexpected Death in Epilepsy).

“Awak tak makan ubat eaa?” Doktor india tu suka menyakat orang tapi memang betul pun soalan dia tu.

Belum sempat nak jawab, dia dah mencelah terlebih dulu. “Cakap betul-betul, awak makan ubat tak ni?”

“Tak hee.” Straight je. Aku pejam mata. Bangga pulak tak makan ubat. Doktor tersenyum. Dia sudah biasa berhadapan dengan karenah pesakit.

“Berapa lama ni tak makan ubat? Sebulan?” Aku peliklah. Kenapa selalu expectation doktor tak makan ubat mesti sebulan?

“Aaaa 3 minggu.”

“3 minggu lama tuu.” Yup. Sedangkan kalau ikut protokol, undang-undang, peraturan bagai, rukun makan ubat AED (Anti Epileptic Drug) tu tak boleh tinggal walaupun sebiji walaupun sekali.

“Kenapa tak makan? Doktor tahu memang perit nak kena makan ubat hari-hari tapi awak kena makan jugak…..” Riak muka doktor tu pun rasa kesian. Dia pun manusia. Bukan robot. Doktor pun ada perasaan. Cuba bayangkan kalau dia berada pada tempat pesakit, memang tak la kan? Step into my shoe and you will only know what we feel.

“Hmm kadang-kadang saya memang langsung dah tak boleh nak paksa diri nak telan ubat.” Jujur sajalah. Tak tahan. Tak sanggup. Penat. Lelah. Malas.

“Kalau awak ikut doktor cakap & free lagi mungkin kami boleh try kurangkan dose.” Ermm tapi dulu tahun lepas dah kurangkan dose tapi still fit jugak!

Start mula-mula kena  sawan masa umur berapa?”

“16.” 16 atau 17. Permulaan umur sebelum mencecah dewasa. Aku menjadi dewasa bukan kerana umur. Aku jadi lebih matang kerana masalah.

“Masa kena tu tahu ke sebabnya, macam lepas accident atau apa ke?” Aku menidakkan.

“Ke ada family relation yang memang ada sawan ni?” Soalan ni aku pun pening memikirkan jawapannya.

“Pak cik tu ada tapi saya pun tak tahu la.” Keturunan ke? Genetik? Perwarisan sifat?

“Oh ini kira blood relation jugak la.” Diagnosis doktor. Tapi majoriti penyakit sawan ni kita tak pasti lagi sebab, punca, pokok pangkal utamanya apa?

“Ada yang faktornya disebabkan kekurangan oksigen waktu lahir kan doktor?”

“Hmm itu tak la.” Okey. Bukan sebab aku lahir songsang la kot.

TCA akan datang. 11/8/2016. 2 bulan lagi dah ada follow up lagi? Tepuk dahi! Bukan ke 3 bulan?

Tapi nasib baik tak ada bebelan kali ni. Dapat doktor yang sangat memahami peritnya nak telan ubat tiap hari. Terima kasih sangat-sangat. I really appreciate it!


UNIT FARMASI

“Ubat ni  makan  1 biji pagi 1 biji petang, bla bla bla bla vitamin bla bla bla bla.” Tapi kali ni dia beri 2 bulan terus bagus la. Tak perlu ulang alik setiap bulan nak pergi ambil ubat. Lagipun semester final year ni makin bertambah busy nanti tak sempat nak keluar pergi klinik. Haa tengok tu alasan dia tak nak pergi klinik?

Bulat mata sepet aku bila nampak satu plastik kecil mengandungi berpuluh-puluh pil. Cukup untuk 2 bulan. 60 biji la tu. Satu biji diambil pada setiap pagi. Tablet. Oren. Bulat. Saiznya lebih besar dari vitamin B Complex & Folic Acid tapi lebih kecil dari Epilim yang biasa aku makan tu. Tapi macam lebih kurang je saiz dengan Epilim tu hmm?




[Vitamin C@Ascorbic Acid]

Comel je ada bebear kat situ ;)


“Apa benda ni?” Disebabkan terlalu terkejut aku melontarkan persoalan yang agak kurang sedap ayatnya. Maaf.

“Ini vitamin. Vitamin C (Ascorbic acid). Makan kunyah je” Jawab pegawai farmasi.

“Untuk apa?” Heh kata nak jadi pegawai farmasi tapi rupa & fungsi vitamin C pun tak reti!

“Untuk vitaminlah. Untuk tambah darah & selera makan dik.” Okey jelas.

“Erm tak pernah makan.” Last time makan vitamin C waktu tadika kot itupun cikgu beri, jenama Champs kot.

Ehh kejap-kejap, bila masa aku cakap tak ada selera makan? Tak ada cakap pun. Tapi memang betullah aku tak ada selera makan sangat (itupun sebab homesick sikit nak balik kampung. Nak bali Johor, nak puasa dengan family. Marie si kucing gedik baru je beranak. Nak tengok baby bulus. Dah rindu kucing kat rumah). Cuma macam mana boleh tahu aku tak ada selera makan? Semua doktor ni memang dah ada instinct dengan pesakit ke?

Ooh rasa sebab dia cakap family blood relation tadi tu kot. Tapi sebenarnya Iza seboleh-bolehnya tak nak makan vitamin banyak-banyak. Huwaa sekarang dah ada 3 vitamin kena makan. So, sekarang list ubat & vitamin yang nak kena makan for this 2 months:

  1. Epilim@Sodium Valproate 200 BD (tak pahit)
  2. B Complex OD (busuk giler bau dia)
  3. Folic Acid OD (okey la tak rasa apa-apa)
  4. Vitamin C OD (okey yang ni sedap, manis masam)
Sigh. Be strong baby.

Ok bye Assalamualaikum!

p/s: “Kau nak praktikal kat hospital? Kau tu dah la ada penyakit?” “Kuwangajooooo!”

#epilepsi



03 May, 2016

Catatan Baru



Bismillahirrahmanirrahim


Assalamualaikum!

Catatan hidup gadis penghidap Epilepsi muncul lagi. Cuti semester sebelum bermulanya semester 5 kali ni Iza penuhi dengan macam-macam aktiviti yang berfaedah (pada diri Iza la). Kalau memekak praktis gitar tu mungkin pada orang cakap tak berfaedah tapi pada diri Iza berfaedah. Dah lama woo tak praktis gitar. Tak ada la pandai mana pun, tapi tak boleh putus asa. Iza masih banyak lagi belum belajar. Masa lapang kali ni juga dipenuhi dengan melayan 7 ekor kucing yang dah macam zoo kat rumah ni. Iza nak tebus balik masa yang 2 bulan tak balik kampung & kali ni Iza nak puas-puas layan anak-anak bulus Iza.


Ingatkan sepanjang cuti ni relax je, ubat Epilim tu sentiasa la makan. Tapi entah la lupa jugak. Tapi masa week final exam sebiji pun tak tinggal. Yela tengah exam memang jaga kesihatan. Tapi hampeh bila dah habis final exam. Walaupun bangun awal lepas subuh tak tidur (jujur menyatakan kadang-kadang je bangun awal) tapi ubat yang patut makan waktu pagi pun makan pukul 3 petang. Konon nak berdisiplin la sikit lepas last fitting with seizure bulan Februari lepas. Tapi sama jugak aish!


Iza baru je acah-acah nak on time bila makan ubat, kalau tak on time pun at least jangan tinggal ubat walau sebiji pun. Doktor pesan kalau terlewat makan ubat tak apa asalkan jangan sampai tak makan ubat. Tapi lupa jugak, sebab rasa okey je, sihat je, tapi bila ‘aura’ datang, rasa pening, haaa baru ingat belum makan ubat kan? Seriously Iza memang berniat nak berubah, janji dengan diri sendiri tak nak tertinggal ubat. Tapi masa Iza follow up kat Klinik Kesihatan Batu Pahat kali ni dapat doktor yang banyak soal, sakai, membebel pulak, terus rasa malas pulak nak berubah.



Bandar Batu Pahat kian sesak dengan kenderaan lalu lalang. Pusat bandar yang menjadi tumpuan orang ramai semakin rancak. Dari satu sisi Klinik Kesihatan Batu Pahat juga sentiasa dipenuhi ramai orang. Ada yang datang berkerusi roda, ada yang berjalan menggunakan tongkat, ada yang mendukung bayi kecil kelihatannya masih kemerah-merahan. Para jururawat sibuk menguruskan kaunter pendaftaran para pesakit. Seorang wanita berbangsa Cina wajahnya menahan kesakitan, kelihatannya seperti baru lepas menerima suntikan. Lengannya masih ditekan kapas.


Sabar menunggu giliran. Melangkah masuk ke bilik pegawai perubatan, Za ternganga. 2 orang doktor lelaki (alamak dua-dua lelaki!) Kedua-duanya sudah bersedia dengan pesakitnya. Pemandangan biasa di ruangan kecil itu, white coat selalunya hanya tersarung pada kerusi, aroma ubat-ubatan sudah dilali. Tidaklah seperti di dalam rancangan tv yang biasa penonton lihat, doktor perlu lengkap dengan kot putih, stetoskop di leher. Ah realiti dan fantasi memang jauh berbeza.




Hmm Iza kena bebel pulaknya dapat dengan doktor lelaki. Kat klinik ni, satu bilik 2 orang doktor berhadapan antara satu sama lain. Patient duduk sebelah doktor tapi bertentangan. Lebih senang nak ambil bacaan blood pressure atau nak check guna stetoskop dan sebagainya la.


First sekali bila dia baca je rekod dari KK Kuala Pilah, dia tanya Za nak sambung semula susulan kat Batu Pahat ke? Iza pun jawab la sebab sekarang cuti sem sebab study kat Kuala Pilah.


Mana boleh macam ni nanti susah, rekod ada dua, sana sini sana sini.


Alamak! Tahu la tapi nak buat macam mana kan? Lepastu doktor satu lagi yang lelaki tu pun menyampuk, haah susah nanti rekod lain-lain. Hmmm. Mana boleh mana boleh tapi dia tetap terima Iza sebagai pesakit dia jugak kan?


Lepastu dia tanya lagi apa pasal Iza tak buat follow up awal-awal kat Kuala Pilah? Iza mana la tahu waktu ni dah cuti, dah habis final exam, dah balik kampung. Kita mana la expect sebab tarikh kejadian TCA atau To Come Again tu lagi 3 bulan. Follow up ni pun Iza terlewat satu hari.


Pergh dia punya nak meng’auta’ balik jawapan Iza, “tapi kan awak boleh je cakap kat doktor waktu dia beri lagi tarikh temujanji akan datang kan awak tahu ni awak dah balik Batu Pahat?” Iza pun cepat-cepat jawab doktor kat sana cakap boleh je sambung susulan kat Batu Pahat kalau tak boleh buat kat Kuala Pilah.


Pergh, dia punya nak menyakaikan orang lagi, soalan dia, “kan boleh je buat follow up kat Kuala Pilah sebelum balik?” Apa lagi Iza pun jawab la tak sempat. Iye, tak sempat + malas + tak cukup masa + kurang rajin + tak nak pergi, ala semua la tapi part ni Iza tak cakap la ye.


“Tapi boleh je kan awal-awal buat kat sana dulu sebelum balik” (Iza terjerit-jerit dalam hati, iyaaa tahu tapi busy dengan final exam!)


Iza tahu la dia ni acah-acah je tapi Iza bukan la jenis mulut laser yang boleh ‘balas’ balik mulut orang yang menyakai ni. Tapi walaupun dia tanya soalan macam-macam acah-acah tak bagi Iza sambung susulan kat situ tapi dia tetap layan Iza, dia tak ada la tak benarkan Iza dapatkan rawatan, maksudnya dia main-main je la tu. Nurse kat kaunter pendaftaran tadi pun bagi je Iza nak buat rawatan susulan kat situ.


Blood pressure pun normal, tak tinggi, 126/86 mmHg, pulse 79. Itu pun dia suruh bersandar kat kerusi, kalau tak, memang tinggi la bacaan dia jawapannya. Alhamdulillah selalu okey. Kiranya ubat Sodium Valproate yang Iza makan tu okey la, harap jangan la beri side effect lain, ubat tu garam, benda masin tapi bacaan tekanan darah okey tak tinggi maknanya okey la tu kan. Lagipun Iza jenis tak berapa makan benda masin. Tapi kalau berlemak tu favourite la.


Soalan selepas tu Iza dah sediakan jawapannya dahulu. Ini soalan typical MO yang mesti akan tanya pada Iza ? “Habis ni ada kena lagi tak?” Laju je Za jawab, haritu kena masa bulan 2. Awal-awal follow up dulu tak tahu doktor mesti tanya soalan tu, so Iza akan teragak-agak, tak berapa nak ingat la last attack bila kan. So sekarang Iza dah bersedia dengan jawapan tu sebelum sampai klinik lagi.


Ha soalan kedua ni pun mesti akan ditanya, “Kenapa boleh kena lagi?” Seizure triggers tu mesti dia akan tanya, penyebabnya memang tak makan ubat atau perkara lain contohnya stress, tapi kali ni memang menyakai habis la soalan dia, “Macam mana boleh kena? Awak tak makan ubat?” Haaa Iza iye kan je la sebab memang tak makan ubat pun. “Berapa lama tak makan ubat? Sebulan? Dua bulan?”


Perghh, yang sebulan, dua bulan tu(?) Iza tak tahan. Menyakai je lebih. Iza slumber je jawab, tak la, cuma 2 minggu. Eleh CUMA 2 minggu la sangat kan, padahal 3 minggu tapi tersasul cakap 2 minggu sebab 3 minggu tu dah dikira hampir sebulan kan. Ala lebih kurang la tu.


Bila dia tanya kenapa tak makan ubat? Simple je. Straight to the point. “Tak pergi klinik.” Tapi maksud yang tersirat tu, malas, tak sempat, busy, pak cik ambulans tu nanti bla bla bla, nak kena pergi UK (Unit Kesihatan) bla bla bla, kelas tertinggal bla bla bla, pergi sorang-sorang bla bla bla dan sebagainya la. Faham-faham Iza ni degil sikit. Pembetulan, memang degil.


Lalu sesi bebelan dia pun bermula. Apa pasal tak pergi klinik? Tahu kan awak sakit? Jangan bagi alasan tak sempat, sibuk, tak ada masa nak pergi? Sakit kan? (Iza pun mengangguk & iya kan aje “hmmm”) Mana boleh tak pergi klinik? Kalau dah sampai tarikh mesti kena pergi. Awak sakit kan? (Rasanya 4 kali dia ulang AWAK SAKIT KAN, dan Iza tersentak sekejap, aku..... sakit?) Jangan bagi alasan. Walau sibuk macam mana pun mesti kena pergi jugak. (Iza pun iyekan jela. Hehe rasa doktor pun faham kan life as a student busy macam mana kan.)


Kan Tuhan dah beri satu hari 24 jam, boleh bahagi masa nak pergi klinik? Alamak! Dia dah mula berceramah walaupun tangan kanan dia ligat menulis catatan pada rekod perubatan & slip preskripsi ubat. Iza duduk kat tepi sebelah kiri dia. Bulat mata dengar ceramah dia. OMG first time kot dapat doktor yang membebel lelaki pulak tu tapi nasib baik bukan yang jenis tegas, dia cuma menegur. Last Iza kena marah & kena bebel masa kat sickbay Unit Kesihatan tu sebab doktor tu memang garang. Tapi Iza chill je la. Dah dewasa ni, kena marah tak ada la rasa perasaan macam budak-budak dulu nak nangis ke apa tak ada la.


MO tu pesan lagi, kalau bukan awak yang nak jaga kesihatan awak, siapa lagi yang nak jaga? Tak ada kan? Awak seorang la yang kena jaga diri awak tu. Okey fine Iza iyakan je.


Lepas ucap terima kasih di atas segala bebelan & nasihat dia, Iza keluar. Iza pergi la timbang berat kejap. Ermm macam naik sikit berat badan. Huhuhuhu. Kena diet ni. Nimesti side effect ubat. Iza memang selalu menyalahkan ubat sebab ubat tu membuatkan Iza asyik mengantuk, penyedap makanan & akhirnya menambahkan berat badan. Huh ! Terus mengatur langkah ke unit farmasi untuk ambil ubat.



Okey, kena ambil positif dari teguran & bebelan doktor ni. Iya, apa yang dia cakap semua tu betul ada benarnya. Mesti korang baca kisah Iza ni geram kan tengok perangai Iza? Degil. Tak jaga kesihatan. Tapi Iza ni satu masalahnya, sekejap rasa give up, sekejap bersemangat. Sekejap rajin nak makan ubat, sekejap ah lantak la. Bila sakit tu datang, baru menyesal. Macam nak kurangkan berat badan jugak. Sekejap hati berkobar-kobar nak kurus, sekejap tak kisah la aku gemuk asalkan aku bahagia. Bila nak beli pakaian tak muat, baru menyesal.


Iza selalu rasa sihat je. Tu yang malas nak makan ubat. Bila doktor tadi tu tekankan perkataan AWAK SAKIT KAN baru Iza teringat, aku ni sakit? Okey Iza memang boleh terima dah memang kenyataan ada penyakit macam tu memang dikira sakit. Doktor pun faham sebab tu doktor tu tekankan perkataan SAKIT. Cuma sesetengah mentaliti masyarakat yang selalu anggap, gila, gila ****, sakit mental, tak betul, separuh gila, dan macam-macam istilah yang Iza tak dapat terima langsung! Dalam teater lagenda, LABU DAN LABI pun ada babak perihal sawan jugak tapi Iza boleh move on je.


Kadang Iza memang lupa Iza ada sakit. Sebabnya, penghidap epilepsi ni, dia nampak sihat je. Cuma bila sawan tu menyerang, baru orang akan nampak kita ni sakit. Kami juga digelar ‘invisible disabilities’. Kekurangan upaya kami bukan seperti OKU (Orang Kelainan Upaya) atau cacat yang boleh dilihat secara mata kasar. Kekurangan diri kami tak dapat dilihat. Ibarat seperti sindrom down, kita boleh lihat ciri-cirinya tapi sawan ni, bila berlaku je kita boleh lihat.


Reaksi orang sekeliling Za bila diberitahu Iza menghidap penyakit ni, Iza dapat baca fikiran mereka. Sebab Iza nampak sihat je. Dan ramai tak sangka yang Iza menghidap penyakit macam ni. Kecuali staff hospital atau klinik tu biasa la diorang memang pekerja bahagian kesihatan.


Kadang-kadang, Iza pujuk diri, aku ni sama macam orang lain tapi hakikatnya ada yang tak sama jugak. Tanggapan masyarakat. Iza pernah menangis seorang diri di bawah belakang blok kolej mengenangkan segala hinaan masyarakat. Iza tak nak roomate nampak Iza menangis sebab masa tu tersedu-sedu sangat huhu.



Waktu itu senja, matahari terbenam, menenggelamkan sinaran cahayanya. Laungan azan dari Pusat Islam memalapkan perasaan hiba ni sedikit demi sedikit seperti beransurnya waktu siang menjadi malam. Luka di hati dibawa pergi bersama tenggelamnya matahari tanpa ada sesiapa yang menyadari. Tapi mungkinkah akan ada harapan baru esok hari? Iya, ada, ia akan terbit bersama cahaya suria pagi. Bila sang matahari tersenyum menggeliat bangun pada keesokan hari, maka gadis itu patutnya tersenyum juga untuk bangkit memulakan hari baru.



Waktu tu Iza berhadapan dengan stigma masyarakat. Diorang tak adalah hina Iza secara straight sebab diorang pun tak tahu Iza ada sakit macam ni. Pergh mulut puaka ! Mulut longkang ! Waktu tu hati meluap-luap menahan amarah syaitan tetapi hati masih memujuk (sabar Za, sabar...) Tapi Za rasa sedih sebab Za terasa sangat hinaan tu ditujukan pada diri Za. Nampak sangat diorang tak ada kesedaran tentang penyakit epilepsi ni. Memang dah banyak kali Iza berhadapan dengan stigma masyarakat tapi kali ini memang menyengat dia punya cacian.


Dalam tengah sedih-sedih, menangis-nangis tersedu-sedu sampai tak boleh nak cakap apa, hati ni memang rasa hiba sangat, datang seekor kucing, kucing betina. Bulu dia warna calico (3 warna, putih campur hitam & kuning). Dia datang mengiau-ngiau kat Iza.

Lepastu dia gosok-gosok kepala dia kat kaki Iza. Iza usap kepala dia. Dia terus mengiau kat Iza. Cara dia mengiau tu seolah-olah dia memujuk Iza. Memang jujur Za dengar ngiauan dia tu secara terus automatik Za terus translate “awak janganlah sedih-sedih, awak tak keseorangan”. Sebab Iza dah selalu berbual dengan kucing so Za boleh agak la apa yang dia cakap.


Lepastu dia jilat-jilat tangan Iza. Allahuakhbar. (Tak geli ke? Buat apa nak geli? Lidah kucing ni la yang mujarab, penenang hati Iza) Iza jarang sangat jumpa kucing macam ni lagi-lagi kucing yang baru Za jumpa. Jarang sangat kucing nak jilat tangan Iza kecuali kalau tangan Iza sendiri ada bekas bau makanan yang menarik perhatian diorang, itu biasalah. Kucing Iza sendiri tak ada nak jilat-jilat tangan. Ini tangan Iza tak ada apa-apa bekas bau makanan pun. Waktu tu Iza rasa sangat terharu sebab ada lagi makhlukNya yang sudi teman & pujuk Iza waktu Iza tak ada siapa-siapa kat sini.



Kucing itu ku dakap erat. Aku sudah biasa memeluk seekor kucing. Tidaklah segebu mana seperti kucing baka Ragdoll tetapi sentuhan tubuhnya yang berbulu ini lembut memujukku. Kuusap kepala kecilnya. Dia mengiau. Semakin esak tangisanku semakin erat ku dakap. Dia merenung wajahku. Wajahku yang basah dengan tangisan air mata. Riak mukanya seolah-olah mengerti apa yang telah aku lalui.




Iza bukan nak cakap Za tak ada sesiapa yang boleh percaya untuk Iza buat tempat untuk mengadu. Allah ada. Iye, Allah ada. Allah la tempat pertama Iza nak cerita, Iza nak minta tolong, Iza nak menangis. Second, Iza akan call Mama sebab Mama la insan yang paling menyokong Iza. Nak cerita kat member, kadang-kadang fikir 2, 3 kali sebab segan tu satu hal. Lepastu malu la apa la. Tapi bila sorang-sorang, Iza lebih prefer luahkan perasaan pada kucing sebab Za percaya kucing pun boleh tenangkan keadaan kita bila kita sedih. Kucing faham apa yang kita cakap. Dan bila Za belai kucing, Za akan rasa tenang dan happy.


Iza ada call Mama, tapi waktu tu Iza langsung tak dapat nak cerita fasal kejadian tu sebab masa tu memang tahap hiba sangat. Sampaikan Mama suruh Iza call nanti bila Iza dah lega sikit & bersedia nak cerita segala-galanya. Malam tu, lepas Iza dah lega sikit, Iza pun call Mama. Yang sadisnya, masa tu pun Iza still menangis lagi. Lepastu ada seorang student tu nampak Iza menangis-nangis kat bawah belakang blok. Ahh biarlah! Iza kalau nak menangis tak kira tempat, tak kira masa, kalau dah tak tahan tak kisah lah nak menangis depan siapa-siapa pun tak malu. Gelap gelita, takut? Ahh dalam kubur lagi gelap! Sebab itu la al-Quran jangan tinggal baca walaupun satu ayat satu hati. Bakal jadi torchlight untuk kita di alam kubur nanti.


Alhamdulillah lega sikit rasa sedih tu lepas dapat luahkan perasaan pada Mama. Memang la orang cakap, peduli la apa orang kata pasal diri engkau. Memang la Iza patutnya jangan ambil hati sangat pasal perkara macam ni tapi kalau dah tiba-tiba terdengar, ditambah seizure triggers, stress, penat, emosi tak stabil, jadi macam mana Iza tak ambil hati?


Bila dah menangis tu menangis la puas-puas. Tapi yang Iza terharu sangat pasal kucing tu pujuk Iza seolah-olah dia faham apa yang berlaku. Kami berkenalan waktu Iza tengah menangis tersedu-sedu.





[Inilah kucingnya, calico cat, terima kasih awak]


Beberapa hari selepas kejadian tu, kucing tu datang depan pintu rumah. Kucing tu nampak gembira. Mama cakap mungkin sebab kucing tu tengok Iza dah tak sedih lagi. So Iza pun beri la dia kibbles (biskut kucing) sebagai tanda terima kasih Iza pada dia. Berkawan dengan haiwan kesayangan Rasulullah memang tak menghampakan. Malahan, kadang-kadang haiwan lebih baik dari manusia yang berakal. Tak rugi pun berkawan dengan haiwan. Ini la bukti yang dinamakan ‘simbiosis’, dua spesies yang berlainan tetapi hidup bersama. Atau barangkali ‘mutualism’? Kedua-dua hidupan mendapat manfaat bersama bila hidup bersama antara satu sama lain?





[Belanja dia makan kibbles]


Kucing tu kerap jenguk Iza & dia tunggu kat depan pintu rumah. Iza mesti tak lupa beri dia kibbles. Waktu Iza angkat barang sehari sebelum balik untuk disimpan di stor penyimpanan, kucing tu datang lagi. Hari last Iza nak pulang ke kampung halaman, kucing tu pun ada. Dia pandang je Iza tarik beg roda tu. Mungkin dia nak ucap bye-bye sebab sebulan lebih sebelum naik semester baru nanti baru boleh jumpa dia lagi. Dia tengokkan jer Iza tarik beg roda tu. Lagaknya seperti waktu penyingkiran dalam rancangan realiti televisyen yang terkenal, Akademi Fantasia. Peserta yang tersingkir perlu menarik bagasi beroda dan melangkah keluar bersama kesedihan. Konon menambahkan ‘feeling’ kesedihan selepas tersingkir la tu.


“Time spend with a cat is never wasted” (unknown).


Tapi Iza bersyukur, walaupun selalu dihina tapi Iza masih lagi ada orang sekeliling yang menyokong Iza, ada yang bagi kata-kata semangat, ada yang menyebelahi Iza, ada yang faham perasaan Iza. Tak kisah la manusia atau kucing, terima kasih banyak-banyak ye semua !


Okey thanks a lot ya baca entri yang panjang berjela ni. Jadi satu karangan pulak. Moga-moga satu hari nanti Iza dapat hasilkan sebuah novel berkenaan kisah realiti hidup penghidap epilepsi dengan tujuan nak beri kesedaran pada masyarakat. Mudah-mudahan. Maaflah kalau bahasa tercampur, sekejap sentimental, sekejap bahasa rojak, sekejap bahasa pasar. Ok bye. Assalamualaikum! (Wow lebih 2 300 patah perkataan!) Noktah.